Visum stress

Lieve mensen,

Na mijn tentamen dinsdag kon ik het weer een beetje rustig aan doen, dus ik ben woensdag met Marie gaan eten in Camps Bay. Heerlijk in een thais restaurant met uitzicht op palmbomen en zee, waar we zelfs nog even van de zonsondergang konden genieten! Vervolgens zijn we op de bonnefooi op zoek gegaan naar de oudste bioscoop van Zuid Afrika. We hadden beiden die dag geen internet dus we konden van tevoren niet opzoeken waar het was. Gelukkig had een taxi chauffeur ons goede aanwijzingen gegeven en hebben we het gevonden! Het was een onwijs schattig klein bioscoopje, met nog veel origineel interieur. Je waant je meteen 50 jaar terug! Heel erg leuk!

Vrijdag moest ik er toch echt aan geloven, ik moest een visum verlenging aanvragen.. Met mijn eerdere visum ervaringen in Nederland en de horror verhalen die ik over het Department of Home Affairs hier heb gehoord (5 uur lang wachten, onverwachte lunchpauzes etc) zag ik er ENORM tegenop. Na een slechte nachtrust ben ik heel vroeg opgestaan om vóór de openingstijd aanwezig te zijn (7.30) om hopelijk ergens vooraan in de rij te staan. Al wachtend zijn me nog wat pasfoto's aangesmeerd. Op de site stond niet dat die nodig waren, maar gestresst als ik was in combinatie met de geweldige info die ze hier in Zuid Afrika altijd verstrekken (not!) heb ik maar snel pasfoto's laten maken, midden op straat, met een man die achter je dan even snel een doek omhoog houdt en de foto's die je het komend half uur niet aan mag raken omdat ze nog moesten drogen.. Goed, eenmaal binnen een nummertje gekregen om boven te kunnen wachten tot mijn nummer opgeroepen werd. En kom je boven.. hangen er overal A4tjes dat je ALLES in tweevoud moet hebben.. en ja, dát had ik niet, want dat stond ook niet onder 'benodigheden' op de site.. Ik weer naar buiten rennen om een copyshop te zoeken.. er hingen bordjes met kopietjes hierheen.. dus ik dacht hé top, ik volg die bordjes wel.. toen die bordjes me een garage inleidde, vond ik het toch niet zo geweldig meer en ben ik op zoek gegaan naar een andere copyshop. Gelukkig vond ik er snel een en heb ik van alles een extra kopietje laten maken. Weer terug naar de wachtkamer en wachten wachten wachten maar.. Helemaal voorbereid op 5 uur wachten had ik lunch, snacks, studiespullen en een puzzelboekje meegenomen. Gelukkig was ik (al?) na twee uur aan de beurt! Ik vraag me heel erg af hoe ik daar bij de balie stond, want ik was zo ongelofelijk nerveus! Maar gelukkig ik had alles bij me wat ze nodig hadden en wat bleek nou.. die kopietjes en pasfoto's, die kon ik weer mooi mee naar huis nemen.. Eindelijk klaar dacht ik, maar nee, toen moest ik nog in de rij staan bij de kassa wat ook nog eens erg lang duurde, maar goed, het was afgehandeld! Wat een enorme last minder! Nu afwachten of ze een verlenging toewijzen, want dat is ook nog erg tricky, vaak wijzen ze het zonder goede reden af. Fingers crossed!

Zaterdag zijn we weer gaan surfen! Dit keer gingen we naar big bay, waar je een prachtig uitzicht op de tafelberg hebt, maar het water ijskoud is! Gelukkig waren de surf condities geweldig! Golven van wel 3 meter hoog! We zijn iets naar de zijkant gegaan, waar de golven iets minder hoog waren, iets van 2 meter. Het was onze laatste surfles en wat was het gaaf! We hebben allemaal een paar erg goede golven gepakt en we leren steeds meer en daarmee wordt het ook steeds leuker! Dat ga ik nog missen in Nederland.

Zondag zijn we naar Mzoli's geweest. Mzoli's is een slagerij/braai in de township Gugulethu. Het principe is dat je vlees kiest, dat naar de barbeque brengt, een uur later terugkomt en dan onwijs lekker vlees hebt. De eerste vraag die mensen vaak stellen is of het wel veilig is, maar ik kan jullie verzekeren, alle toeristen, studenten én locals gaan naar Mzoli
s, het is dan vaak ook heel erg druk. Het eerste wat me overkwam toen ik de auto uitstapte is dat een klein kindje op me af kwam rennen en me omhelsde. Oh ja, we zijn nu toch echt in een township inderdaad... het deed me erg denken aan de ervaring met de weeskinderen in de townships. De rij voor het vlees was ongelofelijk lang, maar het was niet erg om te wachten. Iedereen praat daar gezellig met elkaar, blank met zwart met gekleurd, toerist met local, alles kan. Het was een prachtige ervaring, het is dan misschien een toeristische hotspot, het blijft toch van de locals en het is me toch gezellig! Er wordt muziek gedraaid, mensen dansen (oke oke, de locals dansen, de toeristen zijn vaak toch te stijf). En dansen kunnen ze! Wauw! Het vlees was héérlijk! Het enige vervelende waren toch wel de paar bedelaars die er waren, die vol blijven houden.. Een keer moest ik serieus iemand van ons vlees wegduwen en oh wat is dat tegelijkertijd moeilijk. Vaak willen ze geld voor eten, maar als je ze eten aanbiedt zijn ze niet tevreden. Je weet nooit of iemand eerlijk is of niet, en je wilt ze wel wat geld geven, maar je hebt geen idee waar het heen gaat. Er zijn daar zoveel gangs en je wilt ook niet dat je geld daarheen gaat. En daarnaast voelt het toch ook erg onbeschoft als iemand over je schouder mee zit te kijken of je al bijna klaar bent met eten zodat hij de restjes kan hebben. En toch heb je zoiets van ja, wij zijn hier de ongelooflijk rijke verwende Europese tutjes, die niet gestoord willen worden tijdens het eten, terwijl die mensen waarschijnlijk amper eten kunnen kopen. Ik blijf het moeilijk vinden wat ik er nou mee aan moet.
Maar alles bij elkaar was het een geweldige en leerzame ervaring!

Heel veel liefs, Annabel